Door een profetie en een droom geroepen om te dienen

Geroepen door een profetie

“Je zult Mijn Woord verkondigen onder de volken.” De 41-jarige Patrick Boersma was ongeveer zeventien toen hij in de Bethelkerk deze woorden, die gingen over een jongen die nog aan het studeren was, hoorde. Hij was gelovig, maar had nog geen persoonlijke relatie met God. Toch wist hij meteen dat hij die jongen was en dat deze profetie voor hem was. Hij werd geroepen, ging en woont inmiddels al twaalf jaar tussen Gods uitverkoren volk, eerst in Jaffa, nu in Tel Aviv waar hij zich met veel vuur en liefde inzet voor de noden van minder bedeelden en voor de kerk.

Geroepen in een droom

Na zijn studie Communicatiewetenschappen was het moeilijk om werk te vinden wat bij de studie aansloot en dus ging hij eerst aan de slag bij Essent waar hij rekeningen factureerde. Het werk bevredigde hem niet en hij wist dat er iets moest veranderen.
Op 27-jarige leeftijd kreeg het geloof voor Patrick echt betekenis doordat hij God als een persoonlijke God leerde kennen, Die in relatie met hem wilde staan. Hij besloot dat hij helemaal volgens de Bijbel wilde leven. Vlak nadat hij tot geloof was gekomen kreeg hij een droom. In die droom zag hij een opgevouwen boekrol, van perkament. In de boekrol stond met zwarte letters geschreven: “Als er binnenkort een baan vrijkomt in het Midden-Oosten met onzekere inkomsten, aarzel dan niet om te reageren.” Daarna hoorde hij iemand zijn naam roepen. Het was een vertrouwde stem die hem riep.

Veldwerker

Enkele maanden later kwam Athletes in Action in beeld. Die zochten een veldwerker voor een jaar in Israël. Hij wilde graag de zending in en bovendien had hij al van jongs af aan belangstelling voor het Midden-Oosten. Hij vond het echter moeilijk om een onzeker bestaan te gaan leiden en om giften te vragen en nieuwsbrieven te schrijven. “Ik wist dat ik daar doorheen moest, want het hoorde erbij, maar ik bleef twijfelen. Ik kreeg een week bedenktijd en had voor mezelf al uitgemaakt dat ik het niet ging doen. Het ging toch niet lukken. Na drie dagen kreeg ik een telefoontje en zei ik dat ik het niet ging doen. Ik ging naar buiten en pakte mijn jas. Mijn oog viel op de kalender en ik las: “Weest in geen ding bezorgd.” Toen heb ik mijn jas gepakt, ben naar buiten gegaan en heb gebeld en gezegd dat ik het toch ging doen.”
Tijdens dat jaar in Israël organiseerde hij met een collega sport-evangelische projecten, voornamelijk onder Arabische jongeren. Ook kwam hij dat jaar in contact met de Calvary Chapel Tel Aviv, waar hij nu nog werkt als assistent van de voorganger. Ze begonnen met vier man: de voorganger en zijn vrouw, Patrick en zijn AIA-maatje.

Pionieren

Patrick besloot na het AiA- jaar in Israël te blijven en verrichtte er pionierswerk. “We kenden er niemand. We huurden een zaaltje en er was veel samenwerking met een Bijbelschool, maar de vraag was hoe we mensen in de kerk kregen. Aan die Bijbelschool studeerden veel Amerikaanse studenten. Zij moesten een outreach doen en daar hielpen wij bij. De outreach gebeurde op het strand. We deelden flyers en brochures uit, er was veel worshipmuziek en er was drama. De voorganger deed een oproep en vertelde over de Joodse Messias. Op die manier leerden we mensen kennen die later ook de kerk bezochten. Zo ontmoetten we tijdens de outreach een vrouw die nu altijd maaltijden voor de gaarkeuken kookt. Waarschijnlijk is ze gelovig geworden, maar daar praat ze met niemand over. Dat ligt daar heel gevoelig.” Nu, na twaalf jaar, is de gemeente gegroeid van vier tot ongeveer dertig leden. Naast het helpen voorbereiden van de diensten maakt Patrick het appartement van de gemeente schoon, bezoekt hij zieken in de ziekenhuizen, ondersteunt hij de minder bedeelden met voedsel, kleding en medicamenten en helpt hij mee in de gaarkeuken.

Giving Hands

Na zes jaar keerde hij terug naar Nederland. “Het is een wonder dat ik de eerste jaren in Israël ben doorgekomen. Het was niet gemakkelijk. Ik kwam nooit tekort, maar mijn rekeningen zagen er niet al te best uit. Ik zag het niet meer zitten in Israël. De voorganger was weer naar Amerika gegaan, de huur van het appartement werd te hoog, het liep niet lekker in het team en ik vroeg me af, of ik moest doorgaan of stoppen. Maar toen ik in Nederland was miste ik Israël vreselijk en ik miste de kerk ook. Nu was ik voor mijn vertrek naar Nederland op een conferentie in Jeruzalem. Daar sprak iemand van een Amerikaanse stichting die bestaande christelijke hulpverleningsprojecten in het Midden- Oosten ondersteunt.” Ik dacht: “Dat wil ik ook, maar dan vanuit Nederland”.
In Nederland werkte hij tijdelijk bij het COA. Het geld dat hij verdiende zette hij opzij voor zijn missie: het opzetten van een dienstverlenende stichting vanuit Nederland voor Israël. Hij richtte Stichting Giving Hands op, vond een bestuur en bouwde een website. Het doel van Giving Hands is evangelieverkondiging en praktische hulpverlening, in samenwerking met de Calvary Chapel Tel Aviv. Patrick: “De Heer liet me de tekorten in de Calvary Chapel Tel Aviv zien en legde het op mijn hart om die stichting op te zetten.” Het zien van noden en het daarop reageren met een dienende en gevende houding is Patrick op het lijf geschreven. Hij is geen prediker en hoeft niet in het middelpunt van de belangstelling te staan, maar zodra hij een nood ziet springt hij erin en helpt hij de nood te lenigen op een praktische en liefdevolle manier.
Door de oprichting van de stichting en het werk in de gaarkeuken, die in de open lucht wordt gehouden, kan Patrick ook steeds weer een visum krijgen, al valt dat niet altijd mee en gaan er soms heel wat maanden overheen voordat hij het land weer in mag.

Eenzaam

Het was en is niet altijd gemakkelijk om in je uppie als zendeling te leven in een land waar je als niet-jood altijd wat argwanend wordt bekeken. Ze vinden het weliswaar fijn dat hij in de hulpverlening werkt, maar vragen wel waarom hij dat doet en kijken de kat flink uit de boom. Door middel van vriendschapsevangelisatie en hulpverlening worden mensen mondjesmaat bereikt.
Het zendelingen-schap is vaak een eenzaam bestaan, maar “eenzaamheid hoort bij het werk van een zendeling. Je moet daarmee kunnen omgaan en dat is soms wel moeilijk”, vertelt Patrick. Als hij het moeilijk heeft gaat hij naar muziek luisteren, bidt hij, leest hij de Bijbel of gaat hij een wandeling maken. Als hij er helemaal doorheen zit belt hij mensen op en vraagt gebed. Gelukkig wordt hij aan alle kanten gesteund door zijn familie en door vrienden en bekenden. Zijn ouders staan volledig achter hem, hoewel ze het er wel eens moeilijk mee hebben dat hun geliefde zoon het onzekere bestaan van een zendeling leidt. Zijn vader zit in het bestuur van de stichting Giving Hands en zijn ouders doen al het mogelijke om hem te helpen en zijn al een paar keer bij hem op bezoek geweest.

Vertrouwen en verdergaan

“Door de profetie en door de droom die ik toen kreeg heb ik het volgehouden”, vertelt Patrick. “Je denkt wel eens: Zal ik ophouden? Je denkt ook wel eens aan later. Je bouwt geen pensioen op. Hoe moet dat later als je ouder wordt en weer in Nederland wilt gaan wonen? Verder zie je je familie niet en ben je er niet op hun verjaardagen, al kom ik wel vaak terug.
Je bent veel van God afhankelijk en door alle moeilijkheden heen leer je om in afhankelijkheid van Hem te leven en niet zomaar op te houden als Hij een richting aangeeft. Je moet vertrouwen en gewoon verdergaan”, besluit hij. En dat doet hij, hij wil altijd betrokken blijven bij de zending. Hij kan niet anders; God heeft hem geroepen om Zijn mensen te dienen.

Gods oogappel

“Het joodse volk is Gods oogappel en daar moet je voorzichtig mee omgaan”, zegt Patrick, refererend aan de eenzijdige en kritische berichtgeving in de media over Israël. “Het is een geestelijke strijd vanuit de journalistiek. Je ziet steeds meer dat de Westerse landen zich met Israël gaan bemoeien. In de Bijbel staat dat God in de eindtijd Zijn volk naar Israël toetrekt, Je ziet dat voor je ogen gebeuren: steeds meer joden keren terug.”
Zelf hoopt hij binnen niet al te lange tijd ook weer terug te keren, want hij heeft de joden van harte lief en er zijn veel dankpunten. Hij mocht veel mensen met het evangelie bekend maken, ‘zaadjes leggen”, zoals hij het noemt. Verder geniet hij van het feit dat hij zoveel mensen mag en kan dienen met de liefde van God en dat hij zijn gave- het praktisch bezig zijn en zien waar de nood is- mag inzetten voor Israël, het land waar alles om draait, het land van God.

Gerry