Een ander perspectief als je hoop hebt

Inge Verhoef is directeur van Arab Vision in Nederland. Ze is getrouwd en heeft vier kinderen in de leeftijd van 17 tot 25 jaar en twee kleinkinderen. In januari 2015 deed ze voor het eerst mee aan het bevolkingsonderzoek naar borstkanker. Vijf dagen later was de huisarts bij haar aan de deur met de mededeling dat er iets was gevonden. Inge vertelt hoe het verder ging en wat het ziekteproces met haar en haar gezin deed.

Eerst nogal laconiek
Op de foto’s was te zien dat het een vrij groot gebied met kalkspatjes betrof. Het was nog geen kanker, maar kon het wel worden. Inge vatte het, nuchter als ze is, nogal laconiek op. Bij nader onderzoek bleken de spatjes wel kwaadaardig te zijn en dus moest ze de week daarop een operatie ondergaan. Het zou een borst-besparende operatie worden, maar ze kreeg een telefoontje dat de borst er wel af moest. Inge huilt niet vaak, maar na dat telefoontje barstte ze in tranen uit.

Grenzen verleggen
Ze besloot toch voor een borst-besparende operatie te gaan en belde het Anthonie van Leeuwenhoek (het Nederlandse kankerinstituut) voor een second opinion. De operatie werd afgezegd. Weer moesten er – akelige – onderzoeken worden gedaan. Er bleek wel degelijk een tumor te zitten, die heel kwaadaardig was. Ze moest chemo, bestralingen en een immuuntherapie ondergaan. Inge vond alles best : “Het werd steeds dramatischer, maar ik dacht: ‘Oké, dus wél chemo, wél kaal, als mijn borst er dan maar niet af hoeft. Je gaat je grenzen,van wat je erg vindt, meteen verleggen.”

Waarom ik niet?
“Ik heb mensen vaak horen zeggen: ‘Waarom ik?’ Mijn eerste gedachte was: ‘Waarom ik niet?’ Nou ja: ‘Jammer dat ik het ben’. Er is veel gebrokenheid in de wereld. Nu ben ik aan de beurt. Ik ben nooit opstandig geweest. Ik heb wel gebeden en me ook wel gedragen gevoeld door de gebeden van andere mensen. Door mijn werk heb ik veel contacten met mensen over de hele wereld en er is vanuit de hele wereld en ook vanuit de gemeente dan ook veel gebed voor me geweest.”

Zoveel mogelijk doorgaan
Inge: “Ik heb me ook wel eens heel gedeprimeerd gevoeld. Dat kwam ook door de immuuntherapie. Mensen wilden op bezoek komen, ik had er geen zin in, maar moest toch ‘ja’ zeggen. En het was ook goed, het leidde af. Ik dacht dan: ‘Het wordt puur veroorzaakt door de medicijnen en ik moet toelaten dat mensen me afleiding bezorgen’. Ook het werk moest zoveel mogelijk doorgaan. Het is onder andere mijn taak om fondsen te werven. Dat drukt ook zwaar, maar moet gebeuren en dat deed ik dus, hoe ziek ik me soms ook voelde. Er was een voortdurende stroom van kaarten en dat ervoer ik als heel bemoedigend. Het maakte niet uit wat erop stond.”

Moeilijke periode
Dit laat onverlet dat Inge door een heftige tijd heen moest waarin ze zich vaak hondsberoerd voelde. Dit was niet alleen voor haar, maar ook voor haar gezin zwaar. “De kinderen vonden het best lastig om er mee om te gaan, deels omdat ik zo nuchter ben. Mijn dochter zei naderhand dat ik me veel groter en beter voordeed dan dat ik was. Mijn HB was laag, maar toch wilde ik nog van alles doen en zei dan niet hoe moe ik was. Hoe zij ermee omgingen was een beetje een afspiegeling van hoe ik ermee omging.” Haar man moest vreselijk huilen toen de ergste uitslag kwam. Inge had dat zelf veel minder, zij moest het ondergaan, de rest was machteloos. “Door de zorg en de zorgzaamheid van het gezin zijn we wel dichter bij elkaar gekomen. Ze vonden het niet leuk als ik soms wat cynisch was. Dat hielp mij er doorheen, maar was voor het gezin niet altijd makkelijk.”

Toch amputatie
In juni moest ze weer door een MRI-scan en was de tumor onzichtbaar. Iedereen reageerde enthousiast, maar Inge zelf voelde er niks bij. Voor de zekerheid moest ze nog vier maanden chemo en daar was ze chagrijnig over. Tot overmaat van ramp kreeg ze ook nog te horen dat de borst er toch af moest. Achteraf bleek die amputatie niet nodig te zijn geweest, maar toen was het kwaad al geschied. Inge heeft toen een gesprek met de specialist gehad en die bekende dat het een protocollaire fout was geweest en dat ze die fout bij mensen die na haar kwamen niet meer zouden maken. Inge blijft er echter niet in hangen, daar is ze te nuchter voor: “Met boosheid krijg ik mijn borst niet terug”, relativeert ze.

Wereld van verschil
Op de vraag of ze bang is voor herhaling van kanker is haar antwoord kort maar krachtig: “Nee, dat heeft geen zin”. Ze is blij met haar geloof. “Er is een wereld van verschil of je gelooft of niet gelooft. Als het in het leven anders loopt en je moet afscheid nemen dan weet je dat je hoop hebt op een eeuwig leven. Je ziet dingen in een heel ander perspectief als je hoop hebt en je weet: ‘Dit is het niet alleen’. De eeuwigheid begint als je Jezus gaat volgen. Christenen representeren Gods Koninkrijk nu op aarde. Ja, het is er al. Nee, het volmaakte moet nog komen”, aldus Inge.

Genoeg plannen
Inge is inmiddels weer volop bezig voor Arab Vision, dat het Evangelie via satelliet in de Arabische wereld verspreidt. Ze is nu directeur van Nederland. Daarvoor was Inge zes jaar internationaal directeur en heeft me haar gezin een aantal jaren in Egypte gewoond. Terug in Nederland heeft ze zich niet alleen beperkt tot haar werk, maar ook de theologische opleiding aan de ETA gedaan. Ze wil graag meer werk dat gerelateerd is aan theologie. Het lijkt haar leuk om les te geven en om een Master in theologie aan de universiteit te gaan volgen.

Ze gaat er weer voor, gedreven door de beste drijfveren die je maar kunt bedenken: geloof, hoop en de liefde voor de mensen om haar heen.

Gerry