Van ‘mislukkeling’ naar schrijfster en liefdevolle Face- Off oma

Ze had een – naar eigen zeggen – ‘posttraumatische kerkstoornis’ en had zich vast voorgenomen om nooit meer een stap in een kerk te zetten. Toch is ze alweer twee jaar lid van de VBG. Ze “is meer van het beeld”, maar schrijft een boekje. Ze “kan een paar akkoorden op de gitaar tokkelen” en had nog nooit een liedje geschreven, maar stond een tijdje geleden op het podium om een zelfgemaakt liedje te zingen. Ze heeft van haar aardse vader nooit veel liefde gekregen, maar heeft een warme band met haar hemelse Vader, waar ze heel close mee is. Ze loopt richting zestig, maar is elke woensdagavond van vijf tot tien bij de tieners van Face-Off te vinden. Een ‘samenloop van omstandigheden’ of een ‘vat vol tegenstrijdigheden’? Beide niet. Dit is God aan het werk in een aan Hem toegewijd leven.

Liefdevolle oma
Jolanda Brouwer werd 57 jaar geleden geboren in een hervormd gezin als derde van vier kinderen. Vader had een oorlogstrauma en werkte hard voor zijn gezin, maar was niet in staat om liefde te geven. Moeder had het te druk met vader en al met al werden de kinderen niet doordrenkt met liefde. De ouders deden hun best, maar het lukte hen niet om een warm en hecht gezin te vormen. Er werd keurig naar de kerk gegaan, gebeden en gelezen aan tafel en psalmversjes geleerd, maar dat was het dan ook. Het hebben van een echte relatie met God leerde Jolanda van haar oma, die veel over Jezus zong en Jolanda steeds liet merken dat ze geliefd was. “Door haar ben ik al jong van Jezus gaan houden”, blikt ze terug.

Slecht zelfbeeld
Jolanda ging naar de HAVO. Ze had niks met leren, ging steeds met de hakken over de sloot over en bezocht vervolgens de kunstacademie Minerva en de Fotoacademie. Door haar jeugd had ze een verwrongen zelfbeeld. Ze had niet geleerd dat ze een waardevol mens was. Ze ontmoette een ongelovige man, die haar daarin bevestigde en gewelddadig was. Ze ‘moest’ trouwen en kreeg twee zoontjes. De man kreeg weliswaar belangstelling voor het geloof, maar werd steeds gewelddadiger. Het huwelijk liep uit op een scheiding en ze was zeven jaar alleen totdat ze haar huidige man ontmoette, waar ze al twintig jaar gelukkig mee is. Hij omarmde haar zoons meteen als zijn kinderen en was en is stapel op ze.

Posttraumatische kerkstoornis
Door verschillende dingen die in haar leven gebeurden, ontwikkelde zich bij Jolanda een –zoals ze het zelf noemt- ‘posttraumatische kerkstoornis’. Ze had het helemaal gehad met de kerk als instituut en wilde er nooit meer heen. Maar het liep anders: Jolanda kwam in contact met mensen van de VBG en besloot eens mee te gaan naar het gebedshuis, omdat bidden wel haar ding was. Dat was in de tijd dat er 1000 uur achtereen werd gebeden in de VBG. Ze kwam steeds vaker in het Huis van Gebed en dat voelde zo goed, dat ze ook eens naar een dienst ging. Het bleef niet bij de ene dienst; ze kwam vaker en besloot mee te doen aan Celebrate Recovery, een herstelprogramma. Daar werd ze genezen van haar ‘kerkenstress’.

Toch lid
“Deze week twee jaar geleden zat ik in het Huis van Gebed en ik voelde me niet lekker, wat zwakjes en ziekjes. Opeens kwam er een hele groep tieners, Face-off-ers binnen en ik voelde, dat er iets in me opsprong. Ik dacht: ‘Als je op déze leeftijd je hele mei-vakantie geeft voor jongeren uit de wijk, dat is toch fantastisch. Dat raakte me erg. Vanaf toen begon ik voor hen te bidden. Ik was eens alleen aan het bidden en toen zei de Heer: ‘Wil je wel lid worden van deze kerk?’ Ik dacht: ‘Ik word nooit meer lid van een kerk, lid word je van een voetbalclub, maar in een huisgezin word je geboren’. Maar ik zei tegen God: ‘Als U dat wilt, dan doe ik het’, waarop de Heer zei: ‘Als je lid wordt kun je meer voor hen betekenen’.” En dus is ze sinds twee jaar lid van de gemeente.

Mooie rol
“Ja, en toen kwam de volgende stap: ‘Heer, wat kan ik voor ze doen?’ Met meteen daar achteraan de gedachte: ‘Kan ik geen oma worden?’ Ze stapte naar Paul Stoorvogel, stelde de vraag en werd ‘aangenomen’ als oma. Sindsdien is ze elke woensdag van 5 tot 10 bij de Face Off-jongeren. Ze eet met ze, kookt eens in de maand voor ze, gaat of mee de wijk in of mee in het Huis van Gebed en geniet van haar oma-rol. “Ik vind dat een hele mooie rol. Jongeren hebben nodig dat je ze ziet, met ze begaan bent. Ik doe eigenlijk niet zoveel, ik geef hen aandacht, praat met ze, bid met ze als ze daarom vragen. Ik heb het idee dat ik heel weinig doe en meer terugkrijg. Soms voel ik me van tevoren helemaal niet fit, maar ik zet door, ga altijd heen en kom helemaal vrolijk weer thuis.”

Herstel van zelfbeeld
Dat was niet alles. Ze ging naar een Vrij Zijn-conferentie van Wilkin van der Kamp en werd geconfronteerd met haar jeugd. Jolanda wist dat er vanuit haar jeugd een woord was dat van toepassing op haar was, maar welk woord? Het werd niet hardop gezegd, maar wel overgebracht in haar jeugd. Pas midden in de nacht werd ze wakker en was het woord er. Het was ‘mislukkeling’. De volgende dag ging ze naar de conferentie met een vastberadenheid die haar vreemd was. En met de gedachte: ‘Dit raak ik hier kwijt, deze mislukkeling gaat hier verdwijnen’. Te lang al had het heel diep in haar onderbewustzijn gezeten, nu moest het verdwijnen.

“Ik ben niet iemand die snel naar voren gaat als er een oproep wordt gedaan, maar deze keer nam ik me voor bij de eerste de beste oproep te gaan”. Er werd een oproep gedaan om mensen te vergeven. Ze ging. De muziek speelde, niemand kon haar horen. Ze stond met de handen omhoog en riep haar vergeving over haar ouders en andere mensen uit. Op dat moment voelde het alsof ze onder een warme douche stond en hoorde ze de woorden: ‘De gelukte, de succesvolle’.

Brieven van oma
Sindsdien zijn er veel dingen in haar leven gebeurd. Het juk van het negatieve zelfbeeld was verdwenen en alles werd anders, lichter. “God heeft me zó hersteld. Hij gaf me de regel voor een liedje terwijl ik zat te vissen. Ik ging naar huis, maakte het af, stuurde het op en werd gevraagd om het in de kerk te zingen. Terwijl ik nog nooit een liedje geschreven had. Dat kan ik helemaal niet. Ik sta er zelf versteld van en hoor Gods Stem erdoor. Daarnaast kreeg ik het idee om een boekje te schrijven. Ik dacht: ‘Ik ga een brief schrijven aan een fictief kleinkind, geïnspireerd door de jongeren van Face-Off over wat ik aan mijn geloof heb’. En dus heb ik het boekje ‘Geloven in Jezus, wat heb je eraan?’ gemaakt, met hen in mijn gedachten.”
“Wat ik doe is niet interessant, maar wat God doet. Daar gaat het om. Hij heeft me elke keer uit mijn angst en nood geleid. Ik zie God echt als Vader, heel close, warm en dichtbij. Ik ben hier door Hem. Hij heeft er ook voor gezorgd dat ik ben veranderd in mijn denken”, aldus een dankbare en genietende Jolanda.

Jolanda heeft een eigen website
Haar boekje ‘Geloven in Jezus, wat heb je eraan?’ komt uit in juni 2017.

Gerry Buitenwerf