Waardevol contact in de zigeunerwijk van Alicante – de outreach van Jan Piet

 

Afgelopen zomer ging een groep tieners als afsluiting van hun tijd bij Reflect, het tienerwerk van de Stadskerk t/m 18 jaar, mee met een outreach naar Spanje. Jan Piet de Ruiter (nu net 19) ging mee en vond het “Mooi, man”.

Krachtig

Er was gekozen voor de Spaanse Bijbelschool Bethany in Alicante aan de Costa Blanca. Hier hadden de jongeren elke ochtend  ‘devotianal time’ en ‘worship’ en smiddags colleges en vrije tijd. ‘s Avonds ging de groep erop uit om op 3 verschillende plekken contact te maken met de Spaanse bevolking.

Jan Piet werd een groot fan van de worship time: “Vaak gingen we vet random met elkaar bidden, want tijdens het worshippen kwam van alles los en mensen braken soms. Als ik zag dat iemand het moeilijk had, had ik het gevoel dat God tegen me zei: ‘Hee jongen, ga even naar die persoon toe.’ Dan vroeg ik of ik mocht bidden. Dat ging allemaal gewoon spontaan, het was steeds een van de krachtigste momenten van de hele dag.”

Pittig

De colleges vond Jan Piet wel pittig. Het waren drie lesuren per dag in het Engels en dat in je zomervakantie. “Maar ik deed het ook voor God”, zegt Jan Piet , “en ik heb er zeker mooie zinnen uitgehaald. Er waren ook lessen van het College of Prayer over bidden met andere mensen en onderwerpen om voor te bidden. Dat vond ik erg mooi. Op den duur liep de les en het bidden door elkaar: dan kwam er bij iemand iets boven water en baden we er ook meteen voor. Soms dacht ik ‘Oh, we zijn aan het bidden!’”

Chill

Het was wel heerlijk om na de lessen vrije tijd te hebben, vond Jan Piet: “Even chill tijd”. De groep ging ‘s middags naar het strand, het terras op of naar de winkels. Ook was er op een aantal dagen tijd om iets van het gebied te zien. Naast de vrijwilligersgroep uit de VBG waren er op de school nog veel meer vrijwilligers uit bijvoorbeeld Peru, Frankrijk en Engeland. Jan Piet: “Superlieve enthousiaste mensen die overal vandaag kwamen. Bij de school was een grote achtertuin, waarin slaaptenten stonden met stapelbedden. De tenten deelden we met een aantal van die andere studenten, vooral in de tweede week. Het was er toen behoorlijk vol en vaak was het er ’s avonds nog heel erg heet. Gelukkig was ik meestal bekaf van de dag. En als ik voor het slapen goed koud douchte, dan ging het wel.”

Kneitergoed

In de avond ging de groep met Spaanse tolken naar 3 locaties. Jan Piet werd ingedeeld bij de zigeunerwijk: “Ik had dat zelf al in mijn hoofd en vond het helemaal goed. Het was een afgelegen gebiedje met veel rommel op de grond. De kinderen waren de hele dag op straat. Ze waren dan ook kneitergoed in voetballen, dat deden ze de hele dag. Toen we er voor het eerst waren, gingen we er bij staan en vroegen of we mee mochten voetballen. Nee, zeiden ze. Maar met een lolbroek aan, hoor. We konden ze met hulp van de tolk snel over halen om tegen elkaar te spelen. We hadden heel veel geluk, want Mark Stoorvogel kan niet eens zo goed voetballen, maar scoorde toch de winnende goal! Daarna gingen we het wat meer overnemen en organiseerden we toernooitjes.”

Contact

Jan Piet leerde misschien geen voetbalmoves van jeugdpastor Mark Stoorvogel, hij leerde hem wel een belangrijke tactiek: Contact maken begint bij het onthouden van de namen van de kinderen. In de tweede week kwam de groep 5 dagen achterelkaar naar de zigeunerwijk. Elke dag werd er gevoetbald, maar ook een toneelstukje gedaan met een Bijbels thema. Dit gebeurde zonder woorden, door uit te beelden. Daarna vertelde iemand een getuigenis, die door de tolk vertaald werd. Jan Piet mocht ook een van de avonden vertellen hoe Jezus in zijn leven was gekomen. Hij was op school gepest en voelde zich niet altijd even waardevol, maar door Jezus ging hij zichzelf helemaal anders zien!

Waardevol

Jan Piet: “Na mijn getuigenis wees de tolk me op een jongetje dat stil in een hoekje zat. Hij was ongeveer 11 jaar. We gingen er heen en hij vertelde dat hij zich vaak ook niet waardevol voelt. Ik denk dat hij ook gepest werd. Toen hebben we allemaal  mooie woorden over hem uitgesproken en gevraagd of we voor hem mochten bidden. Dat ging allemaal zo op een God geleidde manier, zeg maar.  Na het bidden ging hij weer staan en had er weer zin in. Zijn vriendjes kwamen meteen naar hem toe om te vragen hoe het met hem ging en om hem te knuffelen. Ik vond het zo’n mooi moment! Het getuigenis geven vond ik helemaal niet spannend, ik deed het gewoon. Het moeilijkste was eigenlijk dat het in het  Engels moest, want de tolk sprak Spaans en Engels. Ik moest echt zoeken naar woorden. Maar in het gesprek met de jongen had ik daar helemaal geen last van, net of Gods Geest door mij heen sprak!”

Bijzonder

Jan Piet vond de laatste avond ook erg bijzonder: “De laatste keer in de wijk gingen we met de ‘Gyspies’ naar de kerk en hebben we samen lekker gegeten en gedronken. In de kerk deden we weer  een toneelstuk over wat je met je hart doet. Aan het einde van de dienst vroegen we wie zijn hart aan Jezus wilde geven. Hatsjiekidee, zo linéa recta alle vingers van de kids omhoog! In Nederland kijkt iedereen eerst nog om zich heen, maar hier keek niemand naar elkaar, ze kozen meteen voor Jezus. Daarna moesten we afscheid nemen en dat heeft me heel erg geraakt. Ik kon goed overweg met een bepaald gezin en de dochter van 13 moest erg huilen. Ik kreeg een dikke knuffel en toen moest ik zelf ook huilen.”

Inmiddels gaat het gewone leven weer zijn gang. Jan Piet doet een opleiding voor onderwijs-assistent en zou volgende jaar graag de PABO willen doen. Sinds hij vorig jaar gedoopt is stapt hij steeds vaker uit in geloof. Hij merkt dat hij het mooi vindt om dingen voor Jezus te doen: “Ik heb een negatieve periode gehad, maar God heeft me altijd vast gehouden. Nu wil ik stappen zetten. Ik hou er wel van om nieuwe dingen op te zoeken. Zo heb ik op school in een toneelstuk gespeeld over de kruisiging van Jezus. Levend Geloof is mooi, man!”