De wereld in burn-out
Precies 10 weken geleden deed ik een onwijs leuke cursus voor mijn werk ik Soesterberg. Het enige wat uit de toon viel, was dat ik de cursusleider en de andere deelnemers geen hand gaf. Maar verder hadden we een productieve dag, grotendeels zij aan zij in groepjes of in een kring dicht naast elkaar om de cursusleider heen. De lunch in buffetvorm was goed verzorgd en we genoten er van aan een niet al te groot uitgevallen bistrotafel in de binnentuin. De maandag daarop nam ik voor de eerste maal mijn oudste zoon thuis zijn dictee af en keek ik de keersommen van mijn jongste na.
Dit is helaas geen relaas hoe ik vervolgens helemaal op adem kwam, zonder sociale verplichtingen. Hoe heerlijk ik het vond om zelf les te geven. Hoe ik tijd overhield voor nieuwe hobby’s. Toen alles tot stilstand kwam, was ik weken van slag, onrustig en zoekend. Ook naar Gods bedoeling. Moet ik iets leren, iets voorleven, iets ontwikkelen in deze periode?
Want uiteindelijk is deze compleet nieuwe situatie wel heel geschikt om eens naar je leven te kijken. Vind je het inderdaad heerlijk, zo’n lege agenda? Dan had je er misschien ook teveel in staan. Zie dat inzicht als een kado van God! Persoonlijk zit ik aan het andere eind van het spectrum. Ik vond mijn leven en mijn agenda na best een lange zoektocht heel erg in balans. Eigenlijk hartstikke fijn om daar bevestiging in te krijgen. Al zie ik tegelijk in dat ik wel teveel geregeerd wordt door mijn planningsdrift. Want toen er niks te plannen viel, kwam ik weken tot niets. Dat is het inzicht dat ikzelf kado kreeg van God.
Dit tijdperk doet me nog het meest denken aan mijn burn-out van vier jaar geleden, waar de zoektocht naar mijn ideale agenda begon. Toen had ik ook niks op de planning, sloeg ik de kapper over en vermeed ik mensenmassa’s. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat de wereld een burn-out heeft. We zijn als mensheid dan toch eindelijk te ver en te lang over de grens gegaan. Het moest misschien ook wel een keer mis gaan?
Ook vind ik de vergelijking met een burn-out opgaan, omdat ik deze tijd een emotionele strijd vind. Meteen relativeren lukt mij helemaal niet altijd even goed. Ja, we moeten als gezin de vliegvakantie naar Ierland missen, mijn oudste zijn eindmusical en ik die bruiloft in corona-tijd, waarbij ik niet tot de 30 intimi behoor. Maar lijden, angst en verdriet is me bijna geheel bespaard gebleven. Toch lijk ik wel een open zenuw en wil ik met heel veel zelfmedelijden luid klagen! Mijn liefdevolle Vader is gelukkig geduldig. Hij geeft een van Zijn knipoogjes en weet dat teleurstellingen even een plekje moeten krijgen. Daarna herpak ik en leef ik weer mee met deze wereld in burn-out.
Laten we ook geduldig zijn voor elkaar. We zijn nou eenmaal niet gelijk. En de persoon, die je deze periode blijkt te zijn, mag er zijn! Probeer niet krampachtig een oranje tompouce in de achtertuin net zo gezellig te vinden als de afgelaste oranjemarkt. Probeer niet krampachtig te balen van de afgelaste oranjemarkt, als je toch net zo lief met een oranje tompouce in de achtertuin zit. Laten we niet wegpoetsen wat iemand zwaar vindt en niet oordelen over andermans voorkeuren. Want uiteindelijk zal ons dat pas echt opbranden.
Annemieke van der Lans