Hoe is het nu met… Alie Hoekstra?
Interview door: Gerry Buitenwerf
Wil je ook je verhaal delen? gebuitenwerf@live.nl
‘’ Ik wil mij aan Hem vasthouden en als ik dat doe, krijg ik weer kracht”
‘We zijn dankbaar dat we ’s morgens wakker worden en elkaar zien, dat we samen zijn. Zo beginnen we de dag’, vertelt de 71-jarig Alie Hoekstra. Met haar man Theo woont ze in een appartement in Haren. Dankbaar is ze ook voor de vele lichtpuntjes in deze, voor haar, zo moeilijke tijd van de pandemie.
Ze vertelt over hun 50-jarige huwelijksjubileum dat ze nu niet met hun geliefden konden vieren. Toch werden ze niet vergeten: het regende cadeautjes, bloemen, kaarten en andere attenties.
Ook met de Kerst konden ze niet met de kinderen samen zijn vanwege besmettingen van klasgenoten/vrienden van de kleinkinderen. Het werd een stille Kerst. Om er toch maar even uit te zijn, besloten ze een wandeling te gaan maken. Opeens stopte er een auto naast hen: het was hun zoon uit Amsterdam die even met zijn zoontje langs kwam. ‘Dat fleurde de kerstdagen weer op’. Ze werden eveneens blij verrast toen Mark Stoorvogel met zijn vrouw op de stoep stond om een kerststol te bezorgen, omdat de Kerstlunch voor ouderen niet doorging.
Alie vindt het wel fijn dat er in deze tijd niks moét, dat geeft rust, maar teveel rust vindt ze niet prettig. Ze vindt het zwaar dat het stil om hen heen wordt. ‘We gaan minder op bezoek, zien minder mensen en dan bel ik zelf ook niet zo vaak meer. Dat komt voort uit ontmoediging. Dan denk ik:’ Laat maar zitten’ en heb dan de neiging om in een neerwaartse spiraal te gaan. Dat is niet goed. Ik ga dan bidden:” Heer, help mij, anders zie ik alles zwart”.
Als het moeilijk is en je wordt besprongen met negatieve gedachten, klem je dan maar vast aan de Rots, ga er maar op vertrouwen. Klem je vast aan wat God gezegd heeft. Dat wil ik, dat is een wilsbesluit. Ik wil mij aan Hem vasthouden. En als ik dat doe, krijg ik weer kracht.’
Haar man staat er rustiger in, neemt de dingen meer zoals ze komen. Ook dat steunt haar, evenals het luisteren van preken.
‘Wat ik ook moeilijk vind, is dat je niet meer vooruit kunt kijken. Kunnen we bijvoorbeeld van de zomer wel met de caravan weg? Geen idee. Dat blokkeert de vreugde, je hebt nu geen voorpret’.
Haar gebedsleven is nagenoeg hetzelfde gebleven, ze bad al veel en dat doet ze nog. Ze houdt elke dag stille tijd en als ze iets op de televisie- of via andere kanalen- ziet of hoort, bidt ze altijd of de Heer uitkomst wil geven en helpen. Hij is immers de Enige die een eind aan alles kan maken. ‘Als Hij het niet verandert, wordt het niks’.
De kerkdiensten missen ze niet erg. Ze volgen de Online diensten en kijken ook wel naar andere diensten. Ze durven het niet aan om de diensten van de community te bezoeken. Het samenkomen met een klein groepje waar je dingen mee kunt delen mist Alie wel, maar ze doet Bijbelstudie met een vriendin en dat ervaart ze als zeer bemoedigend.
‘Ons leven is van God en ik weet niet welke weg we moeten gaan, maar als we maar weten dat Hij erbij is. En dan troost me psalm 40:17:” Ik ben arm en zwak, Heer, denk aan mij. U bent mijn Helper, mijn Bevrijder, mijn God, wacht niet langer”. Ik ben arm en zwak en word soms besprongen met negatieve gedachten, maar U bent mijn Bevrijder’.