Dopelingen

Annelin Admiraal

Van kleins af aan ben ik christelijk opgevoed. Ik ben mijn hele leven al bewust wie God is. Voor deze opvoeding met Jezus wil ik mijn familie (mijn ouders, broers, opa’s en oma’s en de rest) bedanken. Dankzij hen mag ik weten wie Jezus is. We gingen altijd naar een gereformeerde kerk. Hier heb ik als kind de kinderdoop mogen ontvangen en als tiener heb ik belijdenis mogen doen. Daar heb ik op dat moment met volle overtuiging gezegd dat ik met God wil leven. Helaas heb ik mij nooit thuis gevoelt in die gemeente, ik ging niet meer naar activiteiten en kringavonden. Ik voelde me buitengesloten en onveilig. Ik kon niet zijn wie ik was. Na een aantal jaren niet hier heen te gaan begon ik iets te missen. Ik miste in de gemeente de liefde en vreugde van God. Maar ook het leven met God. Dit werd versterkt doordat ook nooit iemand mij vroeg om mee te komen naar avonden en activiteiten. Ik dacht bij mezelf hoe kan dit? Een kerk behoort toch juist een fijne plek te zijn, waar je je veilig mag voelen en jezelf kan en mag zijn. Dat anderen je verwelkomen, je missen als je er niet bent en je zien staan. En samen op te trekken en te leven met God… Samen met mijn vriend, Erwin, ben ik gaan zoeken naar waar een kerk ‘kerk’ is. Waar we ons thuis en veilig voelen. We gaan al een tijd naar De Stadskerk, in de hoofdlocatie. Dit voelde voor mij erg prettig. Waar mooie diensten zijn en waar je jezelf mag zijn en je gezien te voelen. Voor mij was het erg fijn om nog een beetje te verdwijnen in zo’n grote gemeente. Ik begon hier Gods liefde te voelen. Daardoor ging ik bewuster leven met God. Ook bracht ik meer tijd door samen God. Ik merkte dat ik aan het groeien was in mijn geloof. Mijn verlangen om elke dag opnieuw met God te leven en elke dag aan Hem te geven werd groter en groter. Uiteindelijk heeft Erwin mij meegenomen naar een kleinere gemeente, dit vond ik best eng. Want hier gaan mensen je zien en met je in gesprek. Ik was bang voor de afwijzing en je kwetsbaar op te stellen. Maar ik ben dankbaar dat ik de centrumlocatie heb mogen ontdekken. En dat ik niet bang hoef te zijn voor de afwijzing. Dat ik hier mag zijn wie ik ben en dat niemand daarover oordeelt. Ik vind het mooi om die liefde van God zo enorm te voelen in deze gemeente. De wens om ook lid te zijn van deze gemeente groeide. Ik wist dat als ik lid wil worden dat ik mij daarbij moet laten dopen. Dit vond ik best lastig, want ik had immers al met volle overtuiging gezegd dat ik met God wilde leven. Maar ik mocht dit onderzoeken, de tijd voor nemen en gaan ontdekken wat deze doop betekent. Na verschillende gesprekken met mensen, de bijbel in te duiken en boekjes te lezen die over de doop gaan, maar bovenal God vragen wat ik mag doen, heb ik besloten om het bad in te stappen en mij te laten dopen. Ik laat mij dopen omdat mijn verlangen is om voor God te leven. Mijn hele leven aan Hem te geven en te doen wat God van mij vraagt. Daarbij mag ik een nieuw leven ontvangen, een eeuwig leven samen met Hem. Want ik laat mijzelf achter, ik mag helemaal van God zijn en Hij zal mij leiden welke weg ik mag gaan. Hij zal Zijn wil doen in en door mij. Ik geef de controle over aan Hem want Hij zal door mij heen leven. Hij houdt van mij en heeft Zijn leven voor mij gegeven.

Rina Spriensma

Als kind kwam ik al in de kerk en dit is eigenlijk altijd zo gebleven. Geloof was daardoor voor mij iets heel vanzelfsprekends, maar toch heb ik er ook altijd een beetje moeite mee gehad. Ik ervaarde de heilige geest niet altijd en hier had ik best veel moeite mee. Ik was ook jaloers op mensen die dat wél ervaren.

Een jaar geleden kwam ik in Groningen te wonen in een huis met 4 andere vrouwen die allemaal een hele persoonlijke relatie met Jezus hebben. Naast hen leerde ik ineens nog meer mensen kennen die dit ook hadden. Dit vond ik prachtig om te zien en mijn verlangen hiernaar groeide intens. Toen we op een avond met het huis op de bank zaten ging één van mijn huisgenoten spontaan in aanbidding en zong ze de woorden:

“Just a touch from your rope and I am healed.
You’re enough, Lord you make my life complete.
Your voice is heaven to me, you are heavenly sweet.”

Deze woorden raakten mij op een manier waarop ik nog nooit geraakt ben en ik begon spontaan te huilen. De tranen werden nog krachtiger toen mijn huisgenootje voor me begon te bidden. In mijn lijf ervaarde ik zóveel spanning, maar tegelijkertijd voelde ik me zó vredig. Voor mij was dit echt hét moment waarop de Heilige Geest mij een stoot gaf en zei “Hé Rina, ik ben er wel!” Op dat moment heb ik tegen God gezegd dat ik mijn leven aan hem wil geven en wil doen wat hij van mij vraagt. Met die verandering in mij kwam ook steeds meer het verlangen om me te laten dopen omdat mijn wandeling met Jezus dan écht kan beginnen.

Tijdens de KC-doopdienst van 14 november werd ik telkens weer geraakt en toen heb ik voor me laten bidden. Het Ministry had gelijk door dat ik de keuze eigenlijk allang gemaakt had en dat moed het enige was wat ik nog nodig had. Daar hebben we toen voor gebeden. Toen ik thuis kwam ben ik in de keuken op mijn knieën gevallen en heb ik besloten dat ik me wil laten dopen!

Joël Timmerman

Ik kom uit een christelijke familie waar het hebben van relatie met Jezus werd aangemoedigd. Ik ben als kind gedoopt en ben m’n ouders daar zeer dankbaar voor. Het feit dat ik hier nu sta is voor een groot deel te danken aan het feit dat ze 26 jaar geleden de keuze maakten om voor mij te zorgen en mij lief te hebben zoals Jezus dat ook deed naar de wereld toe. Ik deed op jonge leeftijd belijdenis van mijn geloof, een keus waar ik nog steeds tevreden mee ben. Toen ik ouder werd kwam ik steeds vaker bij evangelische kerken, en werd daar op den duur zelfs lid, ik hoefde me daar niet te laten dopen en vond dat eigenlijk wel prima. De volwassen doop stond niet op mijn prioriteitenlijstje. Ik was er absoluut niet tegen, maar voor mezelf vond ik het niet nodig, ik had immers destijds al een levende relatie met Jezus, merkte en zag dat hij mij met mij aan het werk was en tegelijkertijd kende ik ook de keerzijde van het christelijk geloof: namelijk de verleidingen/aanvallen van de duivel. Waarom zou ik me nog laten dopen? Dat was wat mij betreft niet nodig. Totdat ik begon aan een cursus van royal mission. Op een avond werd daar de doop behandeld. Niet op een manier waarbij de volwassen- of kinderdoop in een kwaad daglicht werd gezet overigens. Toen ik die avond in bed lag en mijn dag afsloot met gebed zei God opeens tegen mij: Joël, moet jij je niet laten dopen? Dat was dus precies de vraag die ik niet wilde horen. En enkele jaren later sta ik hier dan toch, omdat God het van mij vroeg. Ik ben ontzettend dankbaar dat ik hier kan en mag staan, ook omdat ik me besef dat het op veel plekken in de wereld niet zo makkelijk kan zijn. En mede daarom kies ik in jullie bijzijn vandaag voor doop. Ik wil een levende getuige zijn in de wereld en Jezus aan anderen laten zien, ook op momenten dat dat niet makkelijk is.

toetreders

Conceição Fernando

Jezus is mijn vriend die mij nooit verlaat, veel mensen zeggen dat misschien maar voor mij is dit waarheid en dit heb ik gemerkt in mijn leven. Hij is iemand die Zijn leven voor mij gegeven heeft. Hij is mijn broer, mijn vriend.

Ik ben gedoopt in 2015 in de rank in Zuidlaren door onderdompeling. Toen woonde ik in een pleeggezin in 2015.

Ik ben in Angola opgegroeid bij mijn ouders maar heb weinig geleerd over wie Jezus is en wie God is. Mijn moeder heeft me ooit es verteld dat als ik wilde bidden ik op mijn knieen moest gaan zitten. Als meisje van ws 4 jaar ging ik al bidden. Ik voelde gewoon dat ik dit wilde doen en heb altijd vaak tot Jezus gebeden. Ik ging vaak met mijn vriendinnen mee naar de roomse kerk en ging later ook wel alleen. Toen ik op mijn 14de naar nederland ben gebracht door mijn vader en ik later in een pleeggezin woonde ging ik met hun naar de kerk. Ik heb door mijn leven heen vaak gebeden en zo heb ik Jezus beter leren kennen. Ik voelde altijd dat ik naar Hem toe moest en mocht gaan en dat Hij mij altijd weer hielp en kracht gegeven heeft.

Ik ervoer in mijn vorige kerk in Zuidlaren niet veel geestelijke groei. Ik ervoer in de aanbidding geen honger voor God of zijn Woord. Er was geen honger bij de mensen, vooral niet bij de jongeren. Zo leek het in ieder geval, en dat vond ik een gemis. Ik wilde graag meer van God. Ik verhuisde daarna naar Groningen en ik zocht naar een kerk. Ik kwam bij de Stadskerk terecht en ik ben nooit meer weggaan. Ik verlang naar meer van God en Zijn woord. En dat leer ik wel in de Stadskerk. Ik zie mensen aanbidden die honger hebben naar God. Er wordt gepreekt over Gods Woord daar geniet ik heel erg van. Deze overgave aan God van deze mensen brengt mij dichterbij God en helpt mij in mijn geestelijk groei. En dit geeft mij weer heel veel kracht.

 

Roman Kim

I was always spiritually and emotionally sensitive. When I needed healing, I made the experience that conventional approaches could not satisfy. Back then, my sensitivity let me feel ununderstood. That is why I explored emotional and spiritual alternatives for healing like mindfulness, meditation, spiritual teachings, and methods. I started seeing visions of Jesus being the truth. Because of preconceptions I used to have I did not contact believers. Supernatural phenomena became frequent. Initially, I reacted in unbelief but soon it became undeniable. What I used to experience was somewhat scary but intriguing. Then I realized, I was fighting real evil during that time, visible manifestations that revealed that the spiritual world is very real. I fought by myself without sound spiritual guidance and am glad, this is not the case anymore. Only after meeting believers, I could make sense of those experiences. It was a maze of the supernatural realm, a real-life odyssey that took me to different countries, to find God and return to normal life. After three months had passed, I felt worse than ever before and understood that I would likely die within less than two weeks. Somehow, I could not escape through own effort. When I realized this, I prayed to God and admitted that I exhausted my attempts to fight by myself and I could not find an escape at that time. For the first time in my life, I really knew that He was my one hope. I asked for a miracle. He responded and turned everything around. Wonderfully, He pulled me out of an impossible situation and sent believers. Since then, God has been working miraculously in my life and restored me. The things I experienced were extraordinarily dark. Yet, I do not look back hurting as now I see Him working every day in a mighty fashion that even amazes long-time believers. My path clearly goes beyond recovery into new life. I can truly testify that God alone saved me from death in the darkest hour. He did not leave it there but keeps showing his goodness mightily every day ever since.