Corona-afstand

Het begint aan me te knagen, de afstandelijkheid. Gevoelens van kilte en vervreemding.

Wat nou als het nooit weer anders wordt? Het “nieuwe normaal”, alsjeblieft niet!

Komt het harder aan als je alleen bent? Waarschijnlijk wel. 

Hoe blij ben ik op dit moment met mijn werk. Ik leg samen met een alleen–gaande broeder een dementerende mevrouw op bed. Zij aait met een liefkozend gebaar de broeder over zijn hoofd. Hij koestert zich erin, dat zie ik. En ik vraag hem of hij het als een opluchting ervaart dat we onmogelijk afstand kunnen houden van de bewoners die we verzorgen. Hij bevestigt dat en het geeft me een gevoel van begrip en verbinding.

God, waar wilt U heen met mijn hart? En met de harten van de mensen om mij heen? Ik begrijp niet hoe U dit gaat uitwerken. Het is zo moeilijk als je ergens middenin zit. Dan komt het erop aan U te blijven zoeken en te blijven volharden in het vertrouwen dat U alles ten goede gebruikt.

 En U te blijven prijzen omdat U goed bent. Omdat Uw bedoelingen met ons goed zijn.

 Ik wil U prijzen omdat moeilijke omstandigheden zullen veranderen. 

 Ik wil U prijzen omdat ik die veranderingen niet kan voorspellen; Uw gedachten zijn zoveel  hoger dan de mijne.

 Dank U wel dat Uw gedachten meer zijn dan het zand van de zee, zodat er geen situatie bestaat waar U geen oplossing voor heeft.  Dank U dat U altijd dichtbij bent, wat een troost is dat!

Clarie