De ongemakkelijke waarheid

Willen we God nog ontmoeten in het lijden?

Ik zal je eerlijk vertellen – het gaat niet goed met mij. Ik vind het moeilijk om mensen letterlijk op afstand te houden en lastig wanneer mensen hun hoofd wegdraaien en je zonder groeten voorbij lopen.

Ik trek het niet wanneer vrienden wekenlang niks van zich laten horen behalve op mijn initiatief

Ik rijd verdrietig weg bij mijn ouders wanneer ik op anderhalve meter afstand met ze koffie heb gedronken zonder ze te kunnen aanraken.

Ik voel me soms eenzaam. Dat gevoel was er al ver voordat deze coronatijd aanbrak.

Eenzaamheid betekent volgens Wikipedia: een ‘gevoel’ van alleen zijn, geïsoleerd van anderen. Eenzaamheid is wat anders dan alleen zijn. Je kunt je eenzaam voelen terwijl je niet alleen bent en je kunt je niet eenzaam voelen terwijl je wel alleen bent.

In deze coronatijd word ik er weer opnieuw bij bepaald. Mijn sociale contacten beperken zich tot een aantal gezinsleden en een enkele voorbijganger tijdens een wandeling of in de supermarkt.

Mijn hoop en gebed zijn dan dat dit snel overgaat. Ik verlang naar verbondenheid, naar relatie met anderen. En God is vooral een God van hoop, van overwinning van genezing toch?

Maar hoe kijkt God hier zelf naar?

Over een week is het Pasen. We gedenken het lijden van Jezus en vieren de opstanding. Maar staan we wel genoeg stil bij dat lijden? Begrijpen we ten diepste wel waar dat over gaat?

God is in de eerste plaats een God van lijden. Vertrouwd met ziekte en eenzaamheid. Dat is een ongemakkelijke waarheid. Denk maar aan de angst die Jezus voelde in de hof van Gethsemané die Hem zelfs deed zweten, of de eenzaamheid die Hij voelde toen zijn vrienden in slaap vielen en niet naar Hem omkeken terwijl Hij het hun nog zo had gevraagd!

In Jesaja 53:3 staat; “De mensen liepen Hem voorbij, ze deden alsof Hij niet bestond. Hij wist wat pijn was, Hij wist wat ziekte was. Hij liet zich liever niet aan de mensen zien.” BGT

God was ook in ‘thuis-isolatie’ en gevoelens van angst en eenzaamheid waren Hem niet vreemd. Hoe ging Jezus hiermee om? Hij bad tot de Vader. En ook Hij bad dat het op mocht houden; laat deze beker aan Mij voorbij gaan. En direct daar achteraan: Maar niet Mijn wil maar Uw wil geschiede. De Vader was uiteindelijk genoeg voor Hem.

Nog even terug naar de God van het lijden: Als God in de eerste plaats een God van ziekte en van lijden is wat betekent dit dan?

Laat ik voorop stellen dat langdurige eenzaamheid ongezond is. Eenzaamheid werkt zelfs ziekte in de hand, waarvan depressie het opvallendste is. En contact met anderen blijkt niet effectief. Hulp bij het verminderen van gevoelens van eenzaamheid is vrijwel alleen zinvol wanneer wij leren onszelf en anderen anders te zien.

Misschien moeten we ook anders leren kijken naar God. En gebruikt God deze tijd om ons dichter naar zich toe te trekken en zichzelf aan ons te openbaren in het lijden.

Willen we deze God nog wel beter leren kennen?

God kent en herkent dat gevoel van eenzaamheid. En in die eenzaamheid wil Hij jou ontmoeten.

Is dat voldoende voor jou?

Anoniem