Toetreders

Angela Vadas

Dat God bestond, heb ik geloofd vanaf het moment dat mijn moeder tot bekering kwam. Ik nam aan wat mijn ouders en de mensen van de kerk mij leerde. Het voelde normaal en goed.

Na een verhuizing kreeg ik het als tiener wat moeilijk; op de nieuwe school vond ik mijn draai niet, in de nieuwe kerk niet, in ons gezin liep het niet zoals zou moeten, de pubertijd was begonnen; pukkels, zweetoksels en dat soort dingen, ik had geen vrienden en vriendinnen (meer) en voelde me eenzaam, lelijk en ongelukkig.

Aan het bestaan van God heb ik nooit getwijfeld. Dat Hij van mijn bestaan afwist, wel. Er waren zoveel mensen, vroeger, nu… Zoveel schepselen en leed… Nee… dat kon je niet allemaal zien, weten en kennen. En als God dat dan toch wel kon, (want die macht kende ik Hem dan ook wel weer toe), dan was ik gewoon te waardeloos om te kennen. Mijn bestaan was niet belangrijk en wat deed ik ertoe. Lekker veel zelfmedelijden…. Gevaarlijk veel zelfmedelijden…

Gelukkig schreef ik soms in een dagboekje. En nog gelukkiger ziet en kent God elk van ons! Ik schreef een briefje in mijn dagboek, samengevat: Heer weet U wel dat ik besta? En toen kwam er ook een antwoord. Op een papiertje geschreven, tijdens een tienerweekend: “Kijk maar, Ik heb uw naam in mijn handpalm gekerfd” (Een stukje van Jesaja 49:16)

Tja, zo werkt het niet altijd, weet ik wel, maar dat was wel het moment waarop ik dacht: “Mijn leven is van en voor U”. Deze God, die ons gemaakt heeft, elk van ons ziet en van ons houdt, wil ik graag dienen, mijn hele leven lang! Dat gaat met vallen en opstaan, maar Hij is genadig en vol van liefde.

Toetreden in deze gemeente wil ik graag, omdat je het geloof juist ook samen moet doen. Ik hoop met (een deel van) jullie een relatie op te bouwen in Jezus en Hem steeds beter te leren kennen en te dienen, uit liefde voor Hem.