Dopelingen

Hennike Kobes

Mijn naam is Hennike Kobes, ik ben 22 jaar en ben opgegroeid in een christelijk gezin, waarvoor ik mijn ouders dankbaar ben. Hierdoor was het geloof altijd een centraal onderdeel van mijn leven.

Vanaf jongs af aan wist ik al wat ik wilde worden en had ik het verlangen om met kinderen te werken. Daarom begon ik vol goede moed aan de PABO na het voortgezet onderwijs. Tijdens de opleiding kwam ik mijzelf heel erg tegen. Ik ben toen in een depressie beland. Na 3,5 jaar knokken op de PABO had ik uiteindelijk toch besloten om te stoppen en viel een droom van mij in duigen, maar het was tijd om een nieuwe weg in te slaan en 2 weken later zat ik op mijn huidige opleiding, Finance & Control. Achteraf was dit misschien iets te snel geweest en liep ik tegen dingen aan wat het gevolg was van wat ik had meegemaakt op de PABO.

In deze lastige periode was het geloof een leidraad voor mij. Ik had altijd een stemmetje/gedachte in mijn achterhoofd die zegt dat ik goed genoeg en geliefd ben, dit heeft mij toen op de been gehouden. Dat besef gaf mij kracht. Ik heb op een specifiek moment de liefde van God mogen ervaren. Ik zat er helemaal doorheen en was aan het bidden. Ik wist op dat moment niet meer wat ik moest zeggen en was stilgevallen. op dat moment kreeg ik opeens Gods liefde over mij heen en werd ik er weer aan herinnerd dat ik geliefd ben.

De keuze om me te laten dopen is voor mij een stap om zichtbaar te maken dat ik Jezus wil volgen en een nieuw leven met Hem wil beginnen. Het is mijn verlangen om een steeds diepere relatie met Hem op te bouwen, Zijn liefde en waarheid te ontdekken, en deze liefde ook uit te dragen naar anderen. Ik wil leren om steeds meer op Hem te lijken en mijn leven bewust te richten naar Zijn leiding.

Ella Baan

Ik wil jullie iets voorlezen. Het komt uit een nummer van mensenkinderen: De Dag Van Morgen’. Dit nummer is eigenlijk mijn steun en toeverlaat geweest in mijn proces hiernaar toe en de woorden die hierin staan heb ik mogen verstaan. Wat best grappig is want normaal hoor ik vooral muziek, en de klanken, hoe dat klinkt in mijn oren. Maar dit nummer mocht ik ook de woorden horen. De woorden van God die door dit nummer tegen mij spraken. Ik denk dat dat al veel zegt over de kracht van God en wat hij ook met mij kan doen.

Je kan nooit dieper vallen
Dan louter in mijn handen
Hier eindigt de zwaartekracht

Je kan me niet ontvallen
Je naam staat in mijn handen
Hier slaap je de hele nacht

De dag van morgen zorgt wel voor zichzelf
De dag van morgen zorgt wel voor zichzelf

Je kan nooit verder dwalen
Dan de omtrek van mijn armen
Al val je van de aarde af
Je kan me niet ontlopen
Maar kijk me in mijn ogen
Gooi al je zorgen af

Ik ben de bodem
Ik ben de diepte
Ik ben je adem
Ik ben je huid

Ik ben de bodem
Ik ben de diepte
Ik ben je adem
Ik ben je huid

Ik ben de bodem
Ik ben de diepte
Ik ben je adem
Ik ben je huid

Ik heb heel veel zin om zijn Woord nog meer te verstaan en om dat avontuur aan te gaan met Jezus aan mijn zijde.
HALLELUJA

Aron Vossebelt

Mijn naam is Aron Vossebelt, ben 23 jaar en ik ben blij om me te laten dopen. Omdat ik opgroeide met het geloof, waren God en de bijbel me bekend. Ik geloofde ook dat God ons en de wereld heeft gemaakt. Maar ik verdiepte me niet en dus kon ik Jezus ook niet plaatsen in ‘Gods plan’. Verder kreeg ik andere interesse’s en het geloof ging naar de achtergrond.

Het leven ging door en ik begon steeds meer te voelen dat er iets mistte in mijn leven; gevoel van een bedoeling, nut en waarheid.

In 2022 nam ik een tussenjaar nadat ik twee jaar een studie volgde waarvoor ik geen passie had, hierdoor kwam ik in combinatie met Corona in een gat terecht. Ik wist niet meer wat mijn doelen waren. Ik was niet gelukkig en dit zorgte ervoor dat mijn leven op dat moment volledig digitaal ging. Ik ontwikkelde een sociale afstandelijkheid. Het voelde alsof ik mijn tijd aan het uitzitten was.

Ten diepste wist ik dat er veel meer was dan dit, er moet iets groters zijn, toch?

Uiteindelijk besloot ik mijn best te doen om af te kicken van mijn digitale verslaving en meerboeken te gaan lezen. Op een gegeven moment lag het boek ‘Wake Up’ op tafel en om mijn tijd te verdoen, begon ik daar maar uit te lezen. In twee dagen tijd las ik het boek uit en ik werd zo enthousiast over wat ik daarin leerde over God’s plan en hoe Jezus daar perfect in past. Daarna begon ik steeds meer uit de bijbel te lezen en kwamen herinneringen terug. Ik zag steeds meer Zijn aanwezigheid door de bijbel heen en Zijn woorden in het Nieuwe Testament raakten mij diep, met name wanneer Jezus zegt in Johannes 14:6  :“Ik ben de weg, de waarheid en het leven. Niemand komt tot de Vader dan door Mij”.

Het spreekt mij aan omdat het simpel is, het is alleen Zijn weg. Geen andere opties.

Dit is confronterend, maar Hij heeft mijn ogen geopend naar wie Hij is en wat Hij heeft gedaan voor mij. Wanneer de Herder Zijn schapen roept, volgen zij Hem. En Hij roept nu ook mij om Hem te volgen!

Corrie Al Mahdawy

Lieve allen, mijn naam is Corrie Al Mahdawy, 22 jaar oud en christelijk opgegroeid met een Groningse moeder en Irakese vader. Nu woon ik een paar jaar in Groningen en studeer ik de master Social Work. Hieronder volgt mijn getuigenis!

Hoe de heer mijn ogen opende

God wist dat dit moment zou komen, dat ik me zou laten dopen. De heer kent mij door en door, ook de dingen die ik niet van mezelf weet. Hij zag het dertienjarige meisje dat buiten op een steen zat, naar boven keek en zich afvroeg waarom God haar vader zo vroeg had weggenomen en wat het leven haar nog zou brengen. Ik haal troost en bemoediging uit de getuigenis van mijn vader waarin hij in zijn diepe dal zich vasthield aan psalm 23. Ik mag verder wandelen met mijn hemelse vader op aarde wetende dat mijn aardse vader bij hem is.

In de verschillende seizoenen van mijn leven wist ik dat God er was, maar ik plaatste hem in kaders waarin ik zijn macht en kracht te kort deed. Mijn vertrouwen in het leven was door gebeurtenissen geschonden. Voor mijn gevoel moest ik het zelf doen en lag mijn waarde in het verdienen door dingen te doen en niet in mijn zijn.
Maar God trad ver buiten mijn kaders en liet mij zien dat in dit leven in alle duisternis een licht is en dat is Hij. Door de komst van Jezus mogen we hier al Gods glorie op aarde zien, ook in de moeiten. Ik weet dat wat mij getekend heeft in dit leven niet het einde is, maar dat God een God van herstel is en mij de weg wijst. Want in al de onzekerheden van het leven is hij de zekere factor. De afgelopen twee jaar voel ik een verandering in mezelf die moeilijk in woorden te vatten is, maar mijn relatie met God geeft me hoop en kracht. Hij wil een relatie met ons als gebroken mensen en is ons zo genadig. Het is mijn redding dat mijn ogen geopend zijn voor wie hij in mijn leven wil zijn.

Negen jaar geleden, toen ik buiten op die steen zat, had ik niet kunnen vermoeden dat dit leven met God zoveel zou beïnvloeden. Hij heeft me dierbare mensen gegeven die door hun getuigenissen onderdeel zijn van mijn getuigenis. Ik leg mijn verleden, heden en toekomst in zijn hand.
Glorie aan hem die is, die was en die komt.

Toetreders

Christiaan Lubbers

“Waarom wil je toetreden tot de stadskerk?”, vraagt ze me tijdens mijn introductiegesprek. Ik verhuis een paar weken daarvoor naar Groningen, en heb me eigenlijk direct aangemeld, vol enthousiasme. Had er niet eens echt over nagedacht. Maar, inderdaad, toetreden tot de stadkerk, waarom eigenlijk?

Ik groei op in een liefdevol gezin. Rond mijn 12^e laat ik de kerk een beetje varen. Ik studeer vrolijk psychologie, ga werken en het leven is goed, ook al heeft het misschien niet zoveel zin en brengt het weinig voldoening.

In 2011 word ik meegevraagd naar een Alpha cursus. Daar gaat bijna letterlijk het licht aan en krijgt de grijze wereld kleur. Tijdens een 4^e musketier weekend ervaar ik hoe overweldigend Gods vaderlijke omhelzing kan zijn. Leven met Jezus blijkt dus helemaal niet saai, maar juist een groot avontuur, ook al verdwaal ik nog regelmatig in twijfel en niet begrijpen. Ik sluit me aan bij een kerk in Den Haag en laat me dopen in de januari golven in zee. Via Muskathlons, vader-tienerweekenden, Alpha en worshipteams mag ik groeien in aanbidden en dienen. En in gebed en vertrouwen vertrek ik uiteindelijk naar Rome om te werken bij een grote humanitaire organisatie.

Eind 2023, nodigt een vriend mij onverwachts uit om kerst te vieren in de Stadskerk. Rome-Groningen: ligt niet echt op de route, maar waarom ook niet. En wat een feest werd dat! Thuiskomen, zo ver van huis. Zo’n gemeente zo gemist in Rome.

Een paar intensieve maanden in Rome en veel gebed later, opeens, een bijzondere nieuwe baan – in Groningen. Dat zag ik niet aankomen. Eerlijk is eerlijk, weer een nieuwe baan, weer een nieuwe stad, waar ik weer bijna niemand ken, is best wel weer een uitdaging. Maar één ding was zeker: Zodra ik in Groningen ben, in één rechte lijn naar De Stadskerk, daar vind ik een thuis, ver van huis.

En daarom, ben ik nu hier. Ik weet nog niet precies wat Hij van me wil in Groningen, in de stadskerk, maar ik ben er, en ik heb er zin in, klaar voor nieuwe avonturen samen met jullie, en met Hem