Optimale vreugde
De laatste tijd worden we doodgegooid met reclame voor opticiens. De ene brillenwinkel is nog beter en heeft nog meer oog voor de klant dan de andere. Nu heb ik gelukkig niet dagelijks een bril nodig, maar ik heb wel iets met optiek. In het woordenboek wordt optiek omschreven als ‘de wijze waarop je iets benadert’. Kijk, en daar gaat het nu om. Zelf ga ik voor de optimale benadering. In het Engels is dat ‘the optimal’, wat vertaald wordt als ‘het meest gunstige’. Ik heb liever een halfvol dan een halfleeg glas en dat het liefst gevuld met Optimal. Ik ben niet van de Pessimal, dat ziet er veel te donker uit.
Vroeger hield ik al van lol maken, lachen en geintjes uithalen en ik was dan ook een echte spring- in- het- veld. Dat was natuurlijk leuk, maar ook wel eens lastig, want als ik een avondje uit was en dikke pret had dachten ze altijd dat ik te diep in het glaasje had gekeken, met alle gevolgen van dien. Sommige heren dachten dan van alles met mij te kunnen uithalen. Viel dat even tegen: ik was zo nuchter als wat na mijn genuttigde colaatjes en ze kwamen dan ook steevast van een kouwe kermis thuis.
Hoewel ik doorgaans een vrolijk persoon was, was het heus niet een en al vrolijkheid bij mij, hoor. Ik was bij tijd en wijle een echte zenuwpees. Vanwege die zenuwen moest ik mijn rijexamen bijvoorbeeld een paar keer overdoen. Ik reed best, totdat de examinator een opmerkinkje maakte of even bedenkelijk keek. De moed zakte me prompt in de schoenen, de concentratie verdween, ik begon te trillen als een rietje, maakte de domste fouten en kon naar het felbegeerde roze papiertje fluiten. Ook voor het afleggen van andere examens en tentamens gierden de zenuwen me door de keel. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de bezoeken aan tandartsen, artsen en ziekenhuizen. Vreselijk, wat had ik dan de trillemientjes. En wat was ik ontzettend bezorgd als er ook maar iets was met de mensen waar ik van hield. Dan piekerde ik me suf. Niet dat het ook maar iets hielp, maar ja: zo was ik.
Wás inderdaad. Al bijna dertig jaar ben ik een ander mens. Zonder zenuwen, mét kalmte en een heerlijke blijdschap. Hoe dat kan? Ja, daar heb ik zelf maar één ding voor gedaan. Ik ben op de knieën gegaan en heb het verschrikkelijke grote verdriet dat ik een jaar heb meegedragen aan God gegeven, met mezelf erbij. Ik stond met de rug tegen de muur, ik kón niet meer. Hij nam het verdriet in één keer weg en vulde me met Zijn onuitsprekelijke vreugde en vrede. Niet omdat ik het verdiend had, maar omdat Hij het al gedragen had voor mij, daar aan dat kruis. Omdat Hij me zo liefheeft.
Ben ik nu elke dag, ieder uur en elke minuut aan de Optimal in het halfvolle glas en ga ik nu fluitend naar de tandarts? Nee, ik ga niet lachend naar de tandarts, maar wél zonder gierende zenuwen en mét de wetenschap dat de Heer bij me is en dat geeft rust . En nee, natuurlijk ben ik niet constant aan de Optimal in het halfvolle glas: ik ben weliswaar totaal veranderd, maar er is een strijd gaande. Ik heb een vijand die me regelmatig bekogelt met Pessimal. Gelukkig weet ik nu wie die vijand is en hoe ik hem kan bestrijden: met mijn gevechtspakje uit Efeziërs 6 aan vraag ik God om hulp, stuur ik de pestkop in Jezus’ Naam van mijn grondgebied af en ga ik lekker loven en prijzen. Daar heeft hij toch zó de pest aan dat hij het veld wel móet ruimen.
Na afloop van zo’n veldslag in de hemelse gewesten smaakt de Optimal lekkerder dan ooit.
Word jij ook van tijd tot tijd bekogeld met Pessimal? Doe de wapenrusting Gods aan, vraag Hem om hulp, zing en ga richting overwinning: de Optimal staat al voor je ingeschonken en dat is- in mijn optiek- toch echt de gezondste drank die er is. Je wordt er wel vrolijk, maar niet dronken van. Met dank aan de Schenker. Proost!
-Gerry