‘t Het nog nooit zo donker west

‘t Het nog nooit zo donker west… Of ’t wer altied wel weer licht. Hoewel ik niks met de bekende Groninger zanger Ede Staal en zijn repertoire heb (sorry, Grunnegers) raakte deze ene regel mij jaren geleden midden in het hart toen ik diep in de rouw zat. Die zin bleef hangen en ruim een half jaar later mocht ik het ervaren toen ik God leerde kennen als mijn Trooster en vanaf toen in het Licht mocht wandelen. Met Hem.

Onlangs hoorde ik het een bekende Nederlander zeggen en weer trof het me. Logisch toch, in deze donkere corona-tijd. Donker is het. Er is sprake van doodzieke mensen, van mensen die alleen een vreselijke dood moeten sterven. Van doorgewinterde artsen die staan te huilen om het leed wat ze zien. Van nabestaanden die moeten rouwen zonder een arm om hen heen, zonder een schouder om op te leunen. Van mensen die in een verpleeghuis zitten en geen bezoek mogen krijgen van hun dierbaren. Van…ach, zo kan ik nog wel een poosje doorgaan. Vul zelf maar in.

Het voelt net alsof we met z’n allen, ieder in zijn eigen kooitje, in een donkere kelder zitten opgesloten. We durven amper het kooitje uit te gaan want als we niet oppassen, worden we belaagd door ziekmakende ratten die ons willen doden. We krijgen signalen uit de wereld buiten ons kooitje, maar daar worden we ook niet vrolijk van. En dus nestelen we ons noodgedwongen in ons verblijf, houden wat contact middels de sociale media en zitten de dagen weliswaar biddend, maar toch vaak angstig en eenzaam uit in de ons omringende duisternis, ons afvragende of alles ooit weer normaal en of het ooit weer licht zal worden.

Maar soms, zomaar, zien we een lichtpuntje. We krijgen een kaart van iemand waar we het niet van verwacht hadden. We ontvangen opbouwende kaarten en appjes. We luisteren preken, lezen online bemoedigingen en langzamerhandworden die lichtpuntjes lichtstralen en zijn we in staat om die zachte stem te horen die zegt: ”Nooit, nooit laat Ik je in de steek. Ik ben voor je gestorven, weet je nog? Vertrouw Mij. Zelfs al ga je door een dal van diepe duisternis, dan nog hoef je geen kwaad te vrezen, want Ik ben bij je”.

Het Licht der wereld laat toe dat we soms in het donker vertoeven, maar Hij laat het altijd weer licht worden in en om ons heen. Omdat Hij ons liefheeft. Er komt een dag dat de kooien open gaan en dat we uit de kelder stappen, regelrecht het licht in. Misschien met onzekere stappen, omdat in de wereld buiten ineens veel zekerheden zijn weggevallen. Maar zou Hij ons dan wél in de steek laten? Wat dacht je zelf?

Het is nog nooit, nog nooit zo donker geweest…of het wordt altijd wel weer licht. Met dank aan de grootste, trouwste en liefste Lichtbron ooit.

Gerry Buitenwerf